‘We all start somewhere’ is het motto van Rutger Letschert. Als hybride atleet – hij richt zich op zowel kracht- als uithoudingssport – stond hij vorig jaar aan de start van de Ironman Hamburg. Inmiddels volgen meer dan 100.000 mensen zijn reis naar extreme uitdagingen, zoals dit jaar onder meer de Leadville Trail Run: een ultraloop van 100 mijl op hoogte. Zijn boodschap? Het onmogelijke is vaak gewoon mogelijk. “Ik probeer het bruggetje te zijn tussen hele vette dingen doen die onbereikbaar lijken, waarbij ik het menselijk hou. Dat vinden mensen blijkbaar heel fijn.”

Door Johan Boef. Beeld: Aangeleverd

Als we elkaar spreken, is Rutger Letschert net terug uit Oostenrijk. Fit, blakend van gezondheid, iemand die geniet van het leven en dat uitstraalt. “We waren een lang weekend met een aantal sport creators’ in Oostenrijk om met Johnny Hoogerland mee te gaan gravelen en langs te gaan bij zijn pension. Met Visit Austria, een bedrijf dat wil dat meer mensen naar Oostenrijk op vakantie gaan”, legt hij erbij uit. “We gingen met Red Bull op een boot, we hebben hard gelopen en gehiked, super leuk dat het allemaal kan. Had je me vorig jaar verteld dat ik zulke dingen ging doen als werk, dan had ik je voor gek verklaard. maar ik ben er heel blij mee.”

“Ik stelde mezelf de vraag: ‘Wat is fit zijn nou? Er goed uitzien of echt fit zijn?’”

Op zijn account deelt Rutger zijn sportieve avonturen, lachend, vaak met ontbloot bovenlijf. Een gemiddelde post krijgt duizenden likes. Zijn finish van de Ironman Hamburg vastgepind bovenaan als voorlopig hoogtepunt. Een aantal jaar geleden zag het er nog niet naar uit dat zijn sportieve activiteiten zo’n vlucht zouden nemen, vertelt hij. Natuurlijk, als tiener was hij wel sportief, deed veel aan BMX’en, maar heel serieus was het allemaal nog niet. “Toen ik ging studeren ging ik ook wat meer drinken. Het sporten kwam op een lager pitje. Maar toen kwam covid. Mijn relatie was uit en ik dacht: ‘Dit is allemaal niet handig’. Ik had houvast nodig door middel van sport. Ik ging toen heel veel naar de sportschool.” Het hielp hem, maar een blessure aan zijn schouder strooide roet in het eten en zette hem op een heel ander spoor. “In Rotterdam woonde ik op vier hoog. Ik nam de trap en kwam er toen achter dat ik helemaal niet fit was. Ik stelde mezelf de vraag: ‘Wat is fit zijn nou? Er goed uitzien of echt fit zijn?’” De vraag stellen was de vraag beantwoorden en Rutger maakte een keuze die mooi samenviel met een andere hobby: filmpjes maken. “Over rennen, over hardlopen. Ik vond dat zo leuk, dus nam ik een tussenjaar. Het resultaat is dat het nu werk is voor mij.”

“Die progressie is voor mij verslavend geweest, dat je ziet dat je echt beter wordt”

Fit worden werd hardlopen en hardlopen werd meedoen aan de marathon van Rotterdam, ondanks een aanloop vol blessures. “Een week ervoor dacht ik, het gaat me niet lukken, ik heb teveel last”, vertelt hij, maar pal voor ‘Rotterdam’ gebeurt er iets wonderlijks. “De ochtend van de wedstrijd werd ik wakker en al mijn pijntjes waren weg. Ik heb uiteindelijk de marathon uitgelopen. Toen ik over de finish kwam dacht ik: ‘Als je echt iets wilt, dan kan het gewoon’. Je moet jezelf er gewoon toe zetten. Toen is bij mij het kwartje gevallen en ben ik gaan kijken wat er nog meer is in de duursport, waarbij ik dit gevoel kan terugkrijgen. Op Youtube keek ik wat er nog meer te doen was en toen zag ik ineens de Ironman. Triathlon. ‘Ik heb vroeger gefietst, nu ben ik aan het hardlopen, dus hoef ik alleen nog maar te leren zwemmen’, was zijn even heldere als simpele gedachte. Dat je naar zijn idee in de sportschool nooit zo geprest wordt als tijdens een duurprestatie, speelde ook een rol. “Je moet echt je lichaam leren kennen”, geeft hij aan. “Veel mensen zeggen dan dat ze niet verder dan 5 kilometer rennen. ‘Dat kan ik niet’, zeggen zedan. Totdat je zegt: ‘Ga nou eens irritant rustig rennen. Na een paar weken zien ze dan dat ze het kunnen. En dan lopen ze een 10 kilometer en dan nog verder. Die progressie is voor mij verslavend geweest, dat je ziet dat je echt beter wordt.”

Het bracht hem uiteindelijk aan de start van de Ironman in Hamburg, die hij onder de 12 uur voltooide en ook dat bracht hem weer een belangrijke levensles. “Acht maanden daarvoor had ik nooit verwacht dat ik dit zou kunnen doen. Het is dus heel mooi om te zien dat je in principe eigenlijk alles kan behalen als je maar voor wilt werken.” Zijn volgende uitdaging in de triathlon is Ironman Barcelona, begin oktober. Als het even kan onder de tien uur. Als tussendoortje doet hij in de VS ook nog de legendarische Leadville Trailrun. “Als je me nu zou vragen, zou je het kunnen? Dan zou ik zeggen, ben je gek? Het gaat me echt nooit lukken. Maar dat is voor mij weer het vlammetje wat ik nodig heb. Om mezelf te bewijzen dat ik het wel kan.”

“Had je me vorig jaar verteld dat ik zulke dingen ging doen als werk, dan had ik je voor gek verklaard”

Zijn hele weg ernaartoe legt hij uiteraard vast en is te volgen via zijn social media-accounts (noemen). Een belangrijk deel van zijn succes verklaart hij door te stellen dat mensen zich in hem, in zijn weg kunnen herkennen. “Normaal zie je op social media alleen Olympiërs en pro’s. Dat is voor veel mensen een ver-van-mijn-bedshow. ‘Zij kunnen alles wat ze doen wat ze willlen en hebben de beste coaches van de wereld’. Ik dacht: ‘Laat ik een verhaallijn maken met een ongetraind iemand, gewoon een student, die het ook gaat proberen. Dat is meer relatable voor mensen, die kunnen zich er meer in terugvinden. En ja, ik maak heel veel fouten in zo’n proces, maar dat doet iedereen, waardoor ze zien dat het niet meer lijkt alsof ze als enige de fout maken. Zo van: ‘Hij heeft een lekke band en weet ook niet hoe hij die moet plakken. Ik ben dus niet de enige. Of soms gaat het met mijn voeding fout. Dan probeer ik dan het bruggetje te zijn tussen hele vette dingen doen die onbereikbaar lijken, waarbij ik het menselijk hou. Dat vinden mensen blijkbaar fijn.”

Wat hem ook uniek maakt, is zijn zoektocht naar de ideale aanpak als hybride sporter. Duur- en krachtsport bijten elkaar, maar Rutger zoekt een weg die moet leiden tot een goede balans en dat is soms flink lastig. “Met zwemmen bijvoorbeeld train je veel met je schouders en dat doe ik in de sportschool ook wel. Daar komt wel een bepaalde stroefheid bij kijken als je niet strecht. Ik zou dat kunnen oplossen door meer te stretchen of die oefening misschien helemaal weg te laten. Nu schaal ik eerst terug. Anders zou ik vijf keer per week naar de sportschool gaan, maar als ik het combineer, doe ik het liever drie keer. Dus twee keer mijn bovenlichaam en een keer mijn benen. Als ik dan nog tijd over heb, doe ik specifiek mijn bilspieren en mijn buik. In de aeropositie op de tijdritfiets trap je alles vanuit je billen, dus daar is al winst te halen. Zo probeer ik het een beetje aan te passen:: welke spieren heb je het meest nodig tijdens de wedstrijd? Natuurlijk, je biceps heb je niet nodig, dat is gewoon voor de leuk.” Het voorbeeld van de Noorse triatleet Kristian Blummenfelt, waar elders in dit blad ook Victor Campenaerts aan refereert, spreekt hem wel aan. “Dat is echt een kast die op een fiets zit. Normaal zou je zeggen: hoe breder de schouders hoe minder aero, daar ga je het in verliezen, dat is allemaal energie die naar je benen zou moeten gaan. Je ziet het niet zoveel, maar wie weet haal ik door bepaalde onderzoeken er toch ook mijn voordeel uit”, zegt hij lachend.

“Ik maak heel veel fouten in zo’n proces, maar dat doet iedereen, waardoor ze zien dat het niet meer lijkt alsof ze als enige de fout maken”

Hij doet het allemaal met veel plezier en Rutger Letschert leeft zijn droom. Sporten op prachtige locaties, op pad naar exotische oorden en bouwen aan een steeds maar groeiende achterban, het is niet moeilijk om daar plezier in te hebben. Maar de meeste bevrediging haalt hij uit het feit dat hij mensen inspireert, verder helpt, ze laat zien dat er altijd meer mogelijk is. “Het is soms bizar hoe vaak mensen zeggen dat ze een video zagen en weer zijn gaan rennen. De meesten zijn mensen die zich aanmelden voor triathlonwedstrrijden, van de sprint tot de hele. Ik had laatst een jongen die mij na mijn Ironman een berichtje stuurde van: ‘Je hebt me zo geïnspireerd dat ik er zelf ook voor ga trainen’. Twee weken geleden kreeg ik een selfie van hem bij de finishlijn van de hele met een medaille. Dat is echt top om te zien, dat die filmpjes mensen daadwerkelijk inspireert in hun leven. Dat geeft de voldoening om door te blijven gaan en is nog mooier dan iets voor jezelf doen.”

Volg Rutger op Instagram