Inferno; “Hel of helse toestand, vaak geassocieerd met hitte en vuur, onderwereld, explosie van geweld, nachtmerrie, onbeheersbare brand”
Hoewel die andere hel (die van Kasterlee) meer ‘hels’ aandoet/neergezet wordt is de Inferno triathlon ook niet te onderschatten: 3,1km (of meer?) zwemmen in de Thunersee, 97km fietsen met 2145 hoogtemeters over o.a. de Grosse Scheidegg, 30km mountainbiken met 1180 hoogtemeters over de Kleine Scheidegg en tot slot een 25km (mountain) run met 2175 hoogtemeters. De finish is op Schilthorn Piz Gloria, op ca 3000m hoogte.
Doorgaans ben ik wel te porren voor avontuurlijke uitdagingen en de Inferno heeft daarin zeker niet teleurgesteld. Als profatleet is het makkelijk jezelf te verliezen in een focus op trainen, wedstrijden en resultaten maar het is ook gaaf en in mijn ogen belangrijk om te genieten van het feit dat je zo fit bent en dergelijke wedstrijden relatief ‘makkelijk’ kan volbrengen. Ik denk dat de twee best samen kunnen.
De aanloop naar mijn wedstrijd was niet optimaal, omdat ik met een voetblessure kamp. Tijdens Challenge Turku (Finland), 3 weken eerder, had ik last gekregen maar nog wel mijn wedstrijd voor de 3e plaats afgemaakt. De dag er na had ik zoveel last dat ik tijdens de terugreis met een rolstoel over de vliegvelden moest. Gelukkig werd die acute pijn in de dagen er na snel minder maar heb ik tot de Inferno vrijwel niet hardgelopen. Ik was ook niet zeker over mijn deelname en uiteindelijk hebben we één dag voor vertrek (maandag) de knoop doorgehakt om wel naar Zwitserland af te reizen en van start te gaan.
Na Challenge Turku hebben we naast het reguliere zwemmen en fietsen wel alternatief getraind met onder andere aquarunnen (in het zwembad, vast aan een elastiek én met schoenen) en een crosstrainer. Na de keuze om wel te starten gemaakt te hebben, had ik in ieder geval voor mezelf besloten er verder niet te veel aandacht aan te besteden en met een positieve mindset die kant op te gaan. “Either be a warrior or don’t race ”, zoals mijn coach zou zeggen. Geen twijfels; of wel, of niet. Aan mij de keuze.
Met mij was maatje Noël Sterk, die ik vanuit de crosstriathlon ken. Tijdens Ironman 70.3 Hoorn mocht ik bij de familie Sterk in het West-Friese verblijven en menig XTERRA avontuur is gezamenlijk beleefd, wat altijd een mooie band schept. Voor deze wedstrijd vond ik het prettig om iemand mee te hebben die ervaring in de sport heeft, relaxed is en waar ik het goed mee kan vinden. Noël was daar perfect voor! We hebben heel wat afgelachen.
En zo zaten we de hele (warme) week samen in een caravan vlakbij Thun. Onze accommodatie was wat alternatief maar functioneel, voor Zwitserse standaarden budget vriendelijk en helemaal prima. Het ‘had wel wat’ en de caravan inclusief z’n eigenaardigheden werd al snel onze thuisbasis. De wedstrijd was op zaterdag en we waren later op dinsdag aangekomen, inclusief 3 fietsen (TT + MTB Dieske, racefiets Noël). De dagen vooraf hadden we wel nodig aangezien deze wedstrijd ook op logistiek/praktisch vlak aardig wat voorbereidingen vergt.
Zo liggen de start, T1 (start wegfietsen), T2 (start mountainbiken), T3 (start lopen) én de finish allemaal op andere locaties en liggen deze ook relatief ver van elkaar af. Voor elke locatie moet er (de dag van tevoren binnen een tijdspanne van 5 uur) een aparte tas worden klaargelegd en dan is er nog een after-race tas die op nog weer een andere locatie neergelegd én opgehaald moet worden. Ook de fietsen zet je de dag van tevoren al klaar. Voor het gemak zijn de briefing en pasta party de avond van tevoren ook weer elders en is dit op een plek waar je met de auto niet mag/kan komen. Voor een lange race als deze is voeding uiteraard belangrijk en gezien de omstandigheden en finish op 3000m hoogte ook je uitrusting en kleding. Je moet van tevoren dus goed bedenken wat je waar wilt hebben en met verschillende scenario’s rekening houden. Persoonlijk vond ik al deze dingen, die je vooraf goed geregeld wilt hebben, zeker bij een eerste keer nog aardig wat werk en ik was blij toen vrijdagavond alles klaar was. Het voordeel is dat, bij een goede voorbereiding, de zaterdagochtend voor de start relatief ongecompliceerd is.
Doorgaans trainen we voor een wedstrijd (aangepast) door. Elke dag hebben Noël en ik in Strandbad Thun gezwommen en we hebben de eerste klim van het eerste fietsonderdeel verkend, waarna we met dank aan een lokale fietsenzaak toch nog wat last minute aanpassingen aan mijn fiets set up hebben gedaan. Verder heb ik me (ook om praktische redenen) volledig laten verrassen wat het parcours betreft, wat zowel een voor- als nadeel kan zijn.
Het zwemmen was in principe één rechte lijn naar Schloss Oberhofen. Persoonlijk zou ik iets meer duidelijke boeien tussen start en finish hebben geplaatst. De start was in de ochtendschemer en het water was behoorlijk onrustig. Als eerste dame van de triathlonwedstrijd kwam ik uit het water. Het kleine stukje rennen van het water naar de fiets was al onaangenaam voor mijn voet wat mij toch twijfels gaf voor de run die later zou volgen. Echter was dat op dat moment niet relevant en heb ik mij volledig gefocust op de fietsonderdelen die eerst zouden volgen. Tot zo’n 80 kilometer heb ik (zonder dit te weten) op kop van de wedstrijd gelegen, tot de uiteindelijke Zwitserse nummer 1 (en winnares van meerdere eerdere edities) mij op de Grote Scheidegg voorbij kwam. Later zei ze me dat ze onder de indruk was dat ik met een tijdritfiets deze pittige klim op reed.
Noël en ik hadden van tevoren een duidelijk plan gemaakt en dat werkte eigenlijk perfect. Zo heeft hij mij op afgesproken locatie voorzien van flessen/bidons, mijn TT fiets aangenomen voor T3, stond hij op de finish klaar met kleding e.d., heeft hij tussendoor aangemoedigd/info doorgegeven én tijdens de race familie, vrienden en supporters op de hoogte gehouden. Ook voor hem was het een lange dag/intensieve week en ik had het niet zonder gekund.
De klimmen in het fietsparcours waren lang en zwaar maar dat geldt voor iedereen. Een interessant stuk in het (weg)fietsonderdeel is de neutralisatie in Grindelwald. Grindelwald is een drukke, toeristische plaats waar het parcours via een afdaling doorheen komt alvorens T3 (start mountainbiken) te bereiken. Om gevaarlijke situaties te voorkomen heeft de organisatie besloten de tijdswaarneming voor een stuk van zo’n 3 à 4 kilometer volledig stil te zetten. Deelnemers kregen 18 minuten om dat deel af te leggen waarna bij wissel 3 de tijd weer door zou gaan. Die 18 minuten zijn ruim genoeg om dat stuk door te komen en biedt ook mogelijkheden voor een kleine stop ten behoeve van bijvoorbeeld voeding, opfrissen bij een bergkraantje, een toiletstop, wat stretchen of wat dan ook. Ik heb er kort gebruik van gemaakt en ben toen vooral snel weer doorgegaan.
Net voor T3 stond Noël klaar om mijn tijdritfiets aan te pakken zodat ik vlot de wissel in kon en de mountainbike kon aanslingeren. Vrijwel direct ging dat parcours omhoog en dat zou de komende 11 kilometer (zeker een uur) niet meer veranderen. Op dit moment was het behoorlijk warm. De klim en kilometers duurden lang en sommige stukken waren zo steil dat ik menigeen van de fiets af zag stappen. Zelf heb ik alles kunnen fietsen maar was ik zeker blij toen de top daar was, waarna een lange afdaling volgde. In de afdaling kreeg ik het door o.a. de hoogte, wind en snelheden makkelijk weer koud, net als bij andere lange afdalingen eerder op de dag. Op een paar kleinere stukjes aan het eind van de afdaling na was het mountainbiken in mijn beleving niet erg technisch, maar vooral fysiek zwaar. Na zo’n 2 uur kwam er dan toch echt een eind aan en kwam ik de wisselzone bij de Stechelberg binnen. De fiets werd door de organisatie aangepakt en het was tijd om weer één van de zakken die we van tevoren zo netjes hadden neergelegd, open te maken en te beginnen met lopen.
Ook hier was het warm. De eerste kilometers waren redelijk vlak of zelfs iets aflopend, wat ik fijn maar ook onheilspellend vond voor de 2200 hoogtemeters die nog zou komen. Al redelijk snel kwamen de eerste stukken omhoog, grindpaden, bostrails, gras, alles kwam voorbij. Rondom bergplaatsje Mürren was er meer asfalt, mensen en ook wat glooiende grindpaden waar je redelijk makkelijk kon lopen. Het duurde echter niet erg lang voordat de hoogtemeters weer terug kwamen. Ongeveer elke paar kilometer was er een verzorgingspost. Dat klinkt vaak, tot je er achter komt hoe snel je op een dergelijk parcours je kilometers aflegt. Hoe hoger we kwamen, hoe lastiger en steiler het werd. Ik was veel stuivertje aan het wisselen met de uiteindelijke nummer 4, wat toen nog om plek 3 ging. Ik ging het meeste aan kop, maar heb mijn wedstrijd echt in de laatste kilometers ‘verloren’. Hier werd het terrein rotsachtiger en werden de stukjes rennen/joggen spaarzamer. Het werd meer powerhiken. De ervaren Zwitserse dames rondom mij bleken hier niet geheel onlogisch beter tegen op gewassen dan deze debuterende laaglander waardoor ik uiteindelijk genoegen moest nemen met de 5e plaats.
De laatste kilometers had ik de donkere lucht en het onweer verder op wel opgemerkt maar bleef ik gefocust. Uiteindelijk werd het parcours steeds meer open, koelde het aanzienlijk af en ging het naast de harde wind en onweer ook hagelen/regenen. Ik kreeg het ijskoud en merkte onder andere aan mijn bewegingen en scherpte dat mijn lijf er moeite mee begon te krijgen, vooral door de kou. Een jasje o.i.d. had het hier ook niet gedaan en het weer sloeg dusdanig om dat het uiteindelijk simpelweg onveilig werd.
Bordje: nog 1 kilometer. In een normale race denk je dat je er dan bijna bent, maar op een dergelijk parcours kun je daar zo nog 20 minuten mee bezig zijn. Ik heb dit laatste pittige stuk nog wel flink extra voeding in het verkleumde lijf gekregen en bereikte uiteindelijk de finish.
De finish boven op de Schilthorn/Piz Gloria was apart. Ik had het ontzettend koud, was niet helemaal helder en iedereen riep dat we snel weg moesten; de wedstrijd werd gestopt. Iedereen die nog op het parcours was moest er af/mocht niet verder en ik was de laatste atleet die mocht finishen. Ik had zelf niet zo goed door wat er aan de hand was. Er was een kleine, warmere ruimte boven op de top waar wat eten en warme dranken stonden en waar ik me snel heb omgekleed met vrijwel alles wat we van tevoren hadden afgegeven/beschikbaar was, waarna we snel weer met de lift naar beneden in Mürren zijn gegaan. In de sporthal in Mürren was douche- en eetgelegenheid en zou later ook de prijsuitreiking plaatsvinden. De douches in de sporthal waren koud en het koude water langs de bebloede schaafplekken op mijn lijf was pijnlijk. Ik kreeg ook trek, voelde mijn voet, voelde me oncomfortabel en het was gewoon even klaar.
Laatste honderden meters naar de finish bij Schilthorn Piz Gloria op 3000m
Gelukkig waren daar Noël en andere bekenden en deden de warmte ruimte bij de prijsuitreiking en ook eten mij veel goed. De rest van de avond bleef het hard regenen en ’s avonds moesten we in het donker nog met de lift naar beneden en alle race spullen op de Stechelberg ophalen, waarna we nog bijna een uur naar huis zijn gereden. Het bed lag heerlijk.
De finish was dus niet echt euforisch en het was vooral later pas dat ik de wedstrijd, het avontuur en de prestatie in z’n geheel meer kon inzien en waarderen. Gelukkig hebben we de foto’s en de verhalen nog. Het was een eer om als één van de weinigen, laatste deelnemer én 5e dame te mogen finishen, al had ik in ieder geval zelf het idee dat ik met een aantal aanpassingen, de ervaringen van deze editie én een betere voet (en training) het podium had kunnen halen. Wie weet een volgende keer!
Een ontzettend mooi en leerzaam avontuur door een prachtige omgeving! Bedankt Inferno.
