Het blijft elk jaar weer een feestje: een kijkje nemen bij de fietsen van de profs op Hawaii. Niet alleen om te zien welke merken en modellen er gereden worden, maar ook om te ontdekken welke keuzes atleten maken qua groepsets, aerodynamica, hydration systems en natuurlijk de nieuwste paint jobs. In deze editie richten we ons op de dames en lichten we per fiets enkele interessante details uit.

We beginnen met een bijzondere verschijning: de Ventum Tempus van voormalig wereldkampioene Chelsea Sodaro, die helaas haar race vroegtijdig moest staken vanwege ziekte.

Ventum Tempus: zeldzaam, opvallend en controversieel

Ventum is een Amerikaans merk, met een nog vrij beperkte beschikbaarheid in Europa. Daardoor zag je de fietsen in Nice (Ironman WK voor mannen) nauwelijks, maar op Kona is het merk al beter vertegenwoordigd. De Tempus is één van de nieuwste modellen van Ventum en roept binnen de bikefit-wereld nogal wat vragen op.

Extreme geometrie: zitbuishoek van 82 graden (!)

Wat direct opvalt aan deze fiets is de extreem steile zitbuishoek van maar liefst 82 graden. Ter vergelijking: een “standaard” triathlonfiets zit vaak rond de 78-79 graden. Het verschil van 3 graden lijkt klein, maar komt neer op zo’n 30 mm extra naar voren geplaatste zadelpositie. Dat dwingt de rijder in een agressieve, steile houding – iets wat lang niet voor iedereen comfortabel of efficiënt is.

Wat daarbij opvalt: hoewel het zadel flink naar voren staat, is de reach van de fiets niet verlengd. Dat maakt de totale geometrie kort, waardoor vrijwel elke atleet op deze fiets gebruik maakt van reach extenders onder de cockpit – soms tot op het randje van wat nog veilig is en soms ook er behoorlijk overheen. Zoals hieronder is te zien. De head engineer van Profile Design geeft aan dat de gebruik van de base bar op deze wijze niet veilig is en in elk geval niet door de load testen heen is gekomen.

Stand-over height: maat Small met een SOH van 79 cm (!)

Een ander punt van discussie is de extreem hoge stand-over height (SOH). Bij de maat Small is die maar liefst 79 cm – even ter vergelijking: dat is ongeveer even hoog als bij een Cervélo P-series maat 56. Voor atleten met kortere benen is dat niet alleen oncomfortabel, maar ook potentieel problematisch bij het op- en afstappen.

Geen geïntegreerde storage

Opvallend is dat de Tempus, ondanks z’n high-end uiterlijk, geen enkele geïntegreerde storage biedt voor voeding, tools of CO2. Chelsea Sodaro had dus weinig marge voor pech onderweg – lekrijden zou hebben betekend: wachten op de mechanische ondersteuning. Helaas kwam het daar niet van: na 67 km moest ze haar race staken vanwege ziekte.

Persoonlijk tintje: paint job met betekenis

Toch heeft haar fiets ook een mooie persoonlijke noot. De Tempus was speciaal voor Kona voorzien van een custom paint job, waarin de naam van haar dochter Skye subtiel verwerkt is op de zitbuis.

Een nadere blik op de setup: high-end en tot in detail geoptimaliseerd

De wielset van Chelsea’s Ventum Tempus is niets minder dan top-of-the-line: de nieuwste DT Swiss ARC 1100 wielen, uitgerust met Continental GP 5000 TT banden in een 28 mm breedte. Verder zien we een CeramicSpeed OSPW-aerokooi, een SRAM Red 1x crankset met 54T-blad, cranklengte van 160 mm en Wahoo Speedplay pedalen.

Aero disc brake rotors? Gewoon omdat het kan

Een opvallend en vooral visueel gaaf detail: de Evolve aero disc brake rotors. Of ze daadwerkelijk iets doen voor de aero- of remprestaties valt te betwijfelen, maar toegegeven: ze zien er fantastisch uit. En in een sport waarin de details soms psychologisch net zoveel doen als fysiek, telt dat ook mee.

Cockpit op maat: licht, functioneel en extreem smal

De cockpit van Chelsea’s Ventum is een echte eyecatcher. Ze rijdt met een custom-made Speedbar, waarin direct de extra reach is verwerkt die ze nodig heeft vanwege de korte geometrie van het frame. Alles aan deze setup is gericht op aerodynamica en gewichtsbesparing.

Zo is er geen stuurlint op de remgrepen te vinden – dat scheelt weer een paar gram – en op de aerobar extensions zit slechts een beetje anti-slip skateboard tape voor grip. Het oogt minimalistisch, maar vooral functioneel.

Een bizarre base bar van slechts 33 cm breed

Het meest opvallende onderdeel? De Ultimate base bar van Profile Design. En hier komt het bijzondere verhaal: via via ken ik Chelsea een klein beetje, en wat blijkt? Haar base bar is slechts 33 cm breed – extreem smal, zeker voor een triathlonfiets.

Volgens de geruchten heeft Profile Design letterlijk een bredere base bar gepakt, aan beide kanten een stuk eruit gezaagd, en vervolgens de uiteinden weer aan elkaar gelamineerd met een extra carbonlaag. Het resultaat: een super compacte en stijve base bar, volledig afgestemd op Chelsea’s wensen.

Of het aerodynamisch écht veel oplevert? Dat blijft gissen. Maar uniek is het zeker – en het laat opnieuw zien hoe ver pro-atleten (en hun teams) gaan in het zoeken naar marginal gains.

De ‘yes, yes, yes’ kreten zijn een verwijzing naar de kreten die haar dochtertje steeds aan het slaken was.

Vastgelijmd zadel: lichtgewicht boven alles

Dan iets waar we even van moesten knipperen: het zadel van Chelsea zit volledig geïntegreerd in de carbon zadelpen. Geen verstelbaarheid. Nul. Mocht het zadel niet lekker meer zitten of simpelweg versleten zijn, dan heb je een volledig nieuwe zadelpen nodig.
Het laat zien hoe ver Chelsea is gegaan in haar zoektocht naar gewichtsbesparing – of hoe fanatiek haar mechanieker is geweest. Extreem? Zeker. Maar ook fascinerend vanuit een technisch perspectief.

Hydratatie achter het zadel: EZ Gains of juist niet?

Achter het zadel zien we het systeem van EZ Hydro Gains – een merk dat een flink aantal pro’s heeft voorzien van gratis setups voor deze race. Het systeem positioneert één of twee bidons horizontaal achter het zadel, wat volgens testen een aerodynamisch voordeel van een paar watt zou kunnen opleveren.

Maar… dan moet je wel handig zijn. Want hoewel de theorie goed klinkt, zagen we genoeg atleten stuntelen om hun bidon weer terug te krijgen in de houder – met mogelijk juist extra weerstand (én frustratie) als gevolg.

Samengevat

De Ventum Tempus is een opvallende fiets met unieke keuzes in design en geometrie. Hoewel hij er strak uitziet, roept de setup bij veel kenners de vraag op of dit type frame breed inzetbaar is. De combinatie van een steile zitbuishoek, korte reach, hoge SOH en het gebrek aan storage maakt de fiets tot een nichemodel – geschikt voor een specifieke doelgroep, maar verre van universeel toepasbaar.

Toch blijft het fascinerend om te zien hoe atleten als Chelsea Sodaro hun materiaal kiezen, aanpassen en personaliseren – zelfs als het niet helemaal loopt zoals gehoopt.

Jeroen van Geelen

Eigenaar van TRIPRO in Hilversum, triathlongekkie en materiaalfreak

Alle foto’s van Brad Kaminski